วันนี้หลังจากที่เล่นบาสฯจริงจังเกินไปหน่อย ก็กลับมาคิดดูว่า “แรกเริ่มเดิมทีที่กลับมาจับบาสอีกครั้งหลังจากไม่ได้เล่นมาเป็น 10 ปี” นั้นเพราะอะไร?
- เพื่อสุขภาพ
- เพื่อพละกำลัง
- เพื่อฝึกสมาธิ
- เพื่อลดความอ้วน!!
เหตุผลเหล่านี้ไม่ว่าจะข้อไหน ก็ไม่ได้นำไปสู่การเล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย
เพราะชัยชนะไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับชีวิตของเราซะทีเดียว!!
“คุโรโกะ” ตัวละครที่เปิดโลกของบาสเกตบอลของผมให้กว้างขึ้น การที่เราไม่สามารถทำคะแนนได้ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์ซะทีเดียว เผลอๆยังกลายเป็นอาวุธลับแบบคุโรโกะก็ได้ เพียงแต่ว่าเราต้องรู้ให้ได้ว่า “อะไรคือความสามารถที่ซ่อนเอาไว้ในตัวเราเอง”
ผมเปล่าบอกนะว่าตัวเองเหมือนคุโรโกะ เพราะสมัยที่เล่นบาสฯโรงเรียน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเล่นยังไงให้เด่น เล่นยังไงให้ถูกตาโค้ช ได้เป็นแค่ทีมสำรองที่คอยซ้อมให้ทีมหลักเท่านั้นเอง แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้น “แม้แต่ตัวเราเอง”
เพราะช่วงเวลาที่แตกต่างกัน ย่อมเกิดความเข้าใจที่แตกต่างกัน แม้ตอนเด็กๆ เราจะฉลาดพอที่จะรู้ทุกสิ่งอย่าง แต่เราไม่ได้รู้เกินผู้ใหญ่หรอกนะ จะเรียกมันว่าอะไรดี เพราะมีมิติในการเข้าใจที่แตกต่างกันหรือเปล่านะ ( ชวนให้นึกถึง MultiDimensional Array )
บางที “การที่เราไม่มีตัวตน” ก็เป็นประโยชน์ต่อทีมได้นะ (ถ้าได้ดูแอนิเมชั่นก็จะเข้าใจ) เพราะยิ่ง “จืดจาง” เท่าไหร่ ฝ่ายตรงข้ามก็จะยิ่งป้องกันหละหลวมลงเท่านั้น ในทางกลับกันเวลาเราซ้อม ยิ่งฝ่ายตรงข้ามป้องกันหละหลวมเท่าไร ความสามารถในการครองบอลก็จะยิ่งลดลง โดยไม่รู้ตัวไปเรื่อยๆ
จนเมื่อเจอกับงานช้าง ถึงได้รู้ว่า “เราชะล่าใจ” เกินไป
คนเราไม่ได้เก่งเพราะอ่านหนังสือมากอย่างเดียวหรอกนะ
เพราะเราได้เจอกับปัญหามามากมายและผ่านมันไปได้ต่างหาก
อย่างเช่นงานโปรแกรมเมอร์ภาษา PHP
เมื่อถึงจุดๆหนึ่งแม้เพียงเซมิโคลอน (;) เพียงตัวเดียว
หรือเครื่องหมายเท่ากับ (=) แม้เพียงตัวเดียว ก็ทำให้เราปวดหัวกันได้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น