PHP วิถีเริ่มต้นของโปรแกรมเมอร์ รับทำเว็บไซต์

วันนี้หลังจากที่เล่นบาสฯจริงจังเกินไปหน่อย ก็กลับมาคิดดูว่า “แรกเริ่มเดิมทีที่กลับมาจับบาสอีกครั้งหลังจากไม่ได้เล่นมาเป็น 10 ปี” นั้นเพราะอะไร? - เพื่อสุขภาพ - เพื่อพละกำลัง - เพื่อฝึกสมาธิ - เพื่อลดความอ้วน!! เหตุผลเหล่านี้ไม่ว่าจะข้อไหน ก็ไม่ได้นำไปสู่การเล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะชัยชนะไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับชีวิตของเราซะทีเดียว!! “คุโรโกะ” ตัวละครที่เปิดโลกของบาสเกตบอลของผมให้กว้างขึ้น การที่เราไม่สามารถทำคะแนนได้ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์ซะทีเดียว เผลอๆยังกลายเป็นอาวุธลับแบบคุโรโกะก็ได้ เพียงแต่ว่าเราต้องรู้ให้ได้ว่า “อะไรคือความสามารถที่ซ่อนเอาไว้ในตัวเราเอง” ผมเปล่าบอกนะว่าตัวเองเหมือนคุโรโกะ เพราะสมัยที่เล่นบาสฯโรงเรียน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเล่นยังไงให้เด่น เล่นยังไงให้ถูกตาโค้ช ได้เป็นแค่ทีมสำรองที่คอยซ้อมให้ทีมหลักเท่านั้นเอง แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้น “แม้แต่ตัวเราเอง” เพราะช่วงเวลาที่แตกต่างกัน ย่อมเกิดความเข้าใจที่แตกต่างกัน แม้ตอนเด็กๆ เราจะฉลาดพอที่จะรู้ทุกสิ่งอย่าง แต่เราไม่ได้รู้เกินผู้ใหญ่หรอกนะ จะเรียกมันว่าอะไรดี เพราะมีมิติในการเข้าใจที่แตกต่าง

ไม่ว่าจะปรับความถี่ไปยาวให้ระยะเวลายืดออกไปยาวแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องกลับมาเจอจุดสูงสุด และจุดต่ำสุดของลูกคลื่นอยู่ดี ชีวิตในแบบ Sine Wave ก็เป็นไปตามนั้น ใครความถี่สูงความเปลี่ยนแปลงในชีวิตก็สูงตาม ใครความถี่ต่ำหน่อยก็ยืดระยะการตกลงจุดต่ำสุดได้นานขึ้น ไม่ว่าชีวิตจะขึ้นไปอยู่จุดที่สูงที่สุดที่เป็นด้านบวกได้นานแค่ไหน สุดท้ายชีวิตก็จะวกกลับมาติดลบอยู่ดี แล้วจะทำอย่างไรได้บ้างล่ะ “สร้างแหล่งจ่ายไฟพร้อมเรกูเลเตอร์” ขึ้นมากรองลูกคลื่นสิครับ ก่อนอื่นเราก็ต้องเสริมสร้างธาตุไฟของตัวเองให้ดีๆ อย่าให้ธาตุไฟเข้าแทรกได้ง่ายๆด้วย Power Supply เจ๋งๆ เอาเฉพาะด้านบวกแบบ FULL-WAVE RECTIFICATION จากนั้นก็รักษาระดับไว้ด้วย Regulator เต็มกำลังประสิทธิภาพสูงๆสักหน่อย แค่คิดก็ยากแล้วใช่มั้ยล่ะครับ!! นั่นอาจจะเพราะว่าเรายังอยู่ในจุดที่ปลอดภัย มันคือ SAFE ZONE ที่มีค่าจึงไม่อยากเอาไปเสี่ยงอะไรใดๆทั้งสิ้น “วันหนึ่งฉันจะออกจาก SAFE ZONE” นึกภาพบรรยากาศในหนัง Resident Evil ไว้เลยครับ ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยซอมบี้รอเหยื่ออันโอชะเข้ามาหา คือถ้าเราไม่แกร่งจริง ไม่รอดนะครับ แต่ด้วยความที่เราลงไปจุดต่ำสุดของ

เพื่อนๆเคยเห็นนาฬิกาทรายไหมครับ? ในขนาดที่เท่ากัน รูปทรงเหมือนๆกัน ปริมาณทรายเท่ากัน แต่! ระยะเวลานับถอยหลังของแต่ละอันมันต่างกัน!! สำหรับโลกของโปรแกรมเมอร์นั้นมีแต่ 0 กับ 1 ผมเรียกมันว่า "ชีวิตดิจิตอล" ก็แล้วกัน มันเป็นชีวิตที่ไม่ค่อยซับซ้อนเลยจริงๆ แต่หลายๆคนก็มองว่าชีวิตพวกเรามันซับซ้อน ผมว่า "อาร์ตตัวแม่" ซับซ้อนกว่ากันเยอะ

หลังจากเริ่มแข่งขันบาสเกตบอล ฟรีสไตล์ 3 ต่อ 3 ก็ได้พบว่าการนับคะแนนนั้น ไม่ว่าจะจดกระดาษ หรือพลิกสกอร์บอร์ดก็ตาม ไม่สามารถเก็บสถิติของผู้เล่นแต่ละคนในการแข่งขันแต่ละครั้งได้ ทำไมผมถึงคิดถึงเรื่องไร้สาระนี้ขึ้นมา (ผมเรียกว่าไร้สาระเพราะโปรแกรมเมอร์ส่วนใหญ่ใช้เวลาในการเขียนโค้ดเพื่อให้ได้เงินมา เรื่องที่ต้องเสียเวลาแต่ไม่ได้อะไรเลยเขาคงไม่ทำกัน ^^") ก็เพราะว่า ผมอยากสร้างแรงจูงใจให้กับน้องๆที่มาเล่นบาสเกตบอลด้วยกันทุกเย็น ให้เกิดความกระตือรือร้นที่จะพัฒนาตัวเอง (เพราะช่วงหลังๆคนเริ่มเล่นน้อยลงไป ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะติดสอบช่วงกลางภาค)

ความรู้สึกของแอดมินอย่างผมต่อกระทู้ที่ได้อ่านนี้ ( http://pantip.com/topic/33721011 ) สำหรับเด็กจบใหม่ หรือคนที่ทักษะไม่แน่น อาจจะดูเหมือนยากลำบาก แต่จริงๆแล้วความสามารถใช้แค่ 50% ก็พอครับ ที่เหลืออยู่ที่ช่วงเวลาและโอกาส (อาจจะเรียกมันว่าโชคชะตาก็ได้ละมั้ง ^^)

เราเรียนเพื่ออะไร? หลายคนก็คงจะได้ยินคำตอบที่คล้ายๆกันกับผม "เพื่อได้ทำงานสบายๆ" ซึ่งนั่นคือความจริงแต่ไม่ทั้งหมด แต่ความจริงแท้แน่นอนที่ผมรับรู้ได้ในตอนนี้คือ การศึกษาขั้นพื้นฐานสอนให้เรา "คิดเลขเป็น" จะได้ไม่ถูกโกงตัวเลข "อ่านหนังสือเป็น" จะได้ไม่ถูกเอาเปรียบทางเอกสาร อุดมศึกษา มหาวิทยาลัย สอนอะไรเรา? "เรื่องราวอดีต ปัจจุบัน และอนาคต" "กระบวนการคิด ความน่าจะเป็น" "การค้นคว้าอิสระ งานวิจัย" เหล่านี้ล้วนแสดงให้เห็นว่า "ปริญญา" การันตีว่าเรามีความรู้ในระดับมาตรฐาน ที่สามารถต่อยอดในสิ่งที่ตัวเราเองรักได้ นั่นหมายความว่า เราสามารถใช้ทักษะที่ร่ำเรียนมา เพื่อศึกษาสิ่งต่างๆที่จำเป็นต้องใช้ในการดำเนินชีวิตอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ไม่ว่าจะเป็นแหล่งข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต จากห้องสมุด จากสื่อสิ่งพิมพ์ ตลอดจนงานวิจัยต่างๆ ดังนั้นจริงๆแล้ว มันไม่สำคัญเลยว่าเราจะจบอะไรมา ถ้าเรารักที่จะทำมันจริงๆ และใส่ใจกับสิ่งๆนั้นอย่างหมดหัวใจ เชื่อเหอะ "เราทำมันสำเร็จได้แน่" แม้นไม่ง่าย แต่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้